---

تاریخچه و اعتقادنامه ایمان و پیام تعمیدی 2000

اعتقادنامه (Baptist Faith & message 2000) یک بیانیه ایمان و اعتقاد کلیسای تعمیدی (بپتیست) می‌باشد که توسط انجمن بپتیست جنوبی (Southern Baptist Convention or SBC) که یکی از بزرگترین فرقه‌های تعمیدی در ایالات متحده آمریکاست، پذیرفته شد و این توسعه و پذیرش یک رویداد مهم تاریخی محسوب می‌شود. این بیانیه، منعکس‌ کننده بحث‌ها و مناظرات الاهیاتی جاری در داخل این فرقه می‌باشد. تاریخچه این اعتقادنامه به این شرح است:
سابقه و هدف: انجمن بپتیست جنوبی سابقه‌ای طولانی دارد که به اوایل قرن نوزدهم بازمی‌گردد. در طول سال‌ها بپتیست‌های جنوبی چندین بیانیه اعتقادی و اعتراف به اعتقادات داشتند؛ از جمله بیانیه «ایمان و پیام تعمید اصلی» (Baptist Faith & message 2000) که در سال 1925 تصویب شد و تا زمان تأیید مجدد در سال 1963 به مدت 38 سال به عنوان بیانیه ایمانی انجمن بپتیست جنوبی مورد استفاده قرار می‌گرفت.
تجدیدنظر (1963): در سال 1963 انجمن بپتیست جنوبی تصمیم به تجدیدنظر در تصویب مجدد نسخه سنتی اعتقادنامه بپتیست را گرفت و این نسخه نشان‌ دهنده جهت‌گیری محافظه‌کارانه الاهیاتی بود که کنوانسیون، در حال اتخاذ آن بود. این تجدیدنظر بر خطاناپذیری و بی‌نقص‌ بودن کتاب‌مقدس تأکید داشت و مواضع محافظه‌کارانه الاهیاتی دیگر را نیز در برمی‌گرفت.
مناقشات الاهیاتی: در دهه‌های پس از بازنگری اعتقادنامه در سال 1963 انجمن بپتیست جنوبی، درگیر مناقشات الاهیاتی در مورد موضوع خطاناپذیری کتاب‌مقدس بود. این انجمن به طور فزاینده‌ای محافظه‌کار شد و همین امر منجر به تنش‌هایی میان جناح‌های میانه‌رو و محافظه‌کار در داخل این فرقه گردید. https://www.britannica.com/topic/Southern-Baptist-Convention
تشکیل کمیته مطالعه و تحقیق SBC: در سال 1999 انجمن بپتیست جنوبی، کمیته‌ای را برای بررسی و احتمالاً تجدیدنظر در ایمان و پیام بپتیست(BF&M2000) سال 1963 منصوب کرد که این کمیته متشکل از الاهیدانان، کشیشان و رهبران فرقه‌ای بود که دیدگاه‌های الاهیاتی مختلف را بررسی و نمایندگی می‌کردند.
فرآیند بازنگری و تجدیدنظر: کمیته تشکیل‌شده، درگیر یک پروسه بازنگری گسترده شد و با توجه به نظریات ارائه‌شده از سوی کلیساهای بپتیست جنوبی و الاهیات‌دانان و سایر افراد علاقه‌مند، تغییراتی پیشنهاد شد که در اعتقادنامه (BF&M2000) موارد مربوط به ایمان مسیحی در بیانیه به طور جزئی‌تر منعکس شود.
تصویب اعتقادنامه (Baptist Faith & message 2000) : در ژوئن 2000 طی نشست سالانه انجمن بپتیست جنوبی در اورلاندو، فلوریدا، طرح (BF&M2000) به عنوان بیانیه اعتقادی فرقه بپتیست پذیرفته شد و حمایت گسترده‌ای را از سوی نمایندگان کنوانسیون دریافت نمود.
تأکید بر اعتقادات اصلی: در اعتقادنامه (BF&M2000) عقاید اصلی و اساسی کلیسای بپتیست از جمله مصون از خطابودن کتاب‌مقدس، نجات از طریق فیض و ایمان به عیسای مسیح و شبانی ایمانداران و استقلال کلیسای محلی مطرح شده و همچنین به مسائل معاصر و آزادی مذهبی نیز پرداخته شده است (A History of the Baptists, 582).
ادامه مباحثات: با توجه به این که این اعتقادنامه به عنوان بیانیه رسمی ایمان کلیسای تعمیدی مورد تأیید انجمن بپتیست جنوبی قرار گرفت، اما همچنان مناظرات الاهیاتی در این فرقه پایان نیافت. بدین صورت که تفاوت‌هایی در تفسیر و کاربرد رسالات در میان بپتیست‌های جنوبی همچنان ادامه داشت.
پس از تصویب اعتقادنامه (BF&M2000) این بیانیه به عنوان اعتقادنامه ایمانی رسمی انجمن بپتیست جنوبی شناخته شد و در تعالیم و آموزه‌های کلیساها و دانشگاه‌های بپتیست به عنوان مرجع اصلی در امور و آیین‌های کلیسایی مورد استفاده قرار گرفت. این اعتقادنامه منعکس‌کننده تحولات الاهیاتی و ایدئولوژیک در انجمن بپتیست جنوبی و سندی کلیدی برای درک باورهای الاهیاتی آنها در اواخر قرن بیستم بود. متن این اعتقادنامه، باورهای اساسی کتاب‌مقدس را در بردارد که شامل موارد ارائه شده می‌باشد.

کتاب‌ مقدس

کتاب‌مقدس توسط انسان‌ها با الهام الاهی نوشته شده است و مکاشفۀ خداوند از خود به انسان است. کتاب‌مقدس گنجی بی‌نقص از فرامین الاهی است. نویسندۀ اصلی آن خود خداوند است، هدف نهایی آن نجات انسان است و حقیقت بدون هیچگونه اشتباهی، مواد اصلی این کتاب را تشکیل می‌دهد. بنابراین، تمام کتاب‌مقدس به طور کامل مصون از خطا و قابل اعتماد می‌باشد. این کتاب اصولی را آشکار می‌کند که خداوند بر اساس آنها ما را مورد قضاوت قرار می‌دهد و از این رو، تا پایان جهان، واقعیت مرکزی اتحاد مسیحیان و معیاری است برای بررسی تمامی رفتارها، عقاید و دیدگاه‌های مذهبی انسانی. تمام کتاب‌مقدس بر مسیح شهادت می‌دهد که خود کانون مکاشفۀ الاهی است.
خروج 4:24؛ تثنیه 1:4-2؛ 19:17؛ یوشع 34:8؛ مزمور 7:19- 10؛ 11:119؛ 89، 105، 140؛ اشعیا 16:34؛ 8:40؛ ارمیا 16:15؛ 1:36- 32؛ متی 17:5- 18؛ 29:22؛ لوقا 33:21؛ 44:24- 46؛ یوحنا 39:5؛ 13:16- 15؛ 17:17؛ اعمال رسولان 16:2؛ 11:17؛ رومیان 4:15؛ 25:16- 26؛ دوم تیموتائوس 15:3- 17؛ عبرانیان 1:1- 2؛ 12:4؛ اول پطرس 25:1؛ دوم پطرس 19:1- 21.

خدا

تنها یک خدای زنده و حقیقی وجود دارد. او وجودی هوشمند، روحانی و شخصیت‌مند، خالق، نجات‌دهنده، نگهدارنده و فرمانروای جهان است. خداوند در قدوسیت و تمام کمالات دیگر، لایتناهی است. خداوند دانا و تواناست. دانش کامل او همه‌‌چیز، اعم از مسائل گذشته، حال و آینده، از جمله تصمیمات مخلوقات آزادش را نیز شامل می‌شود. بالاترین عشق، احترام و اطاعت را مدیون او هستیم. خدای تثلیث خود را به ما به عنوان پدر، پسر و روح‌القدس آشکار می‌کند؛ با ویژگی‌های شخصی متمایز، اما بدون تقسیم‌شدن طبیعت، ذات یا هستی.

خدای پدر

خدا به عنوان پدر با تدبیر الاهی خود بر مخلوقاتش و جریان تاریخ بشر مطابق با اهداف فیض‌آمیز خود سلطنت می‌کند. او قادر مطلق، دانای مطلق، تماماً محبت و تماماً حکیم است. خدا در واقع پدر کسانی است که از طریق ایمان به عیسای مسیح فرزندان او می‌شوند. او در نگرش خود نسبت به همۀ انسان‌ها پدرانه رفتار می‌کند.
پیدایش 1:1؛ 7:2؛ خروج 14:3؛ 2:6- 3؛ 11:15؛ 1:20؛ لاویان 2:22؛ تثنیه 4:6؛ 6:32؛ اول تواریخ 10:29؛ مزمور 1:19- 3؛ اشعیا 3:43، 15؛ 8:64؛ ارمیا 10:10؛ 13:17؛ متی 9:6؛ 11:7؛ 9:23؛ 19:28؛ مرقس 9:1- 11؛ یوحنا 24:4؛ 26:5؛ 6:14- 13؛ 1:17- 8؛ اعمال رسولان 7:1؛ رومیان 14:8- 15؛ اول قرنتیان 6:8؛ غلاطیان 6:4؛ افسسیان 6:4؛ کولسیان 15:1؛ اول تیموتائوس 17:1؛ عبرانیان 6:11؛ 9:12؛ اول پطرس 17:1؛ اول یوحنا 7:5.

خدای پسر

مسیح پسر ازلی (جاودانه) خداست. در تجسم خود به عنوان عیسای مسیح، از روح‌القدس مولود و از طریق مریم باکره متولد شد. عیسی به طور کامل اراده خدا را آشکار نمود و با پذیرفتن طبیعت بشری همراه با خواسته‌ها و نیازهای آن، خود را به طور کامل با بشریت یکی کرد، اما بدون گناه. او شریعت الاهی را با اطاعت خود تکریم نمود و در مرگ جایگزینی خود بر صلیب، تدارکی را برای رهایی انسان‌ از گناه فراهم نمود. او با بدنی جلال‌یافته از مردگان برخاست و بر شاگردان خود به عنوان شخصی که پیش از مصلوب شدن با آنها بود، ظاهر گردید. او به آسمان صعود نمود و در حال حاضر در دست راست خدا نشسته است؛ جایی که میانجی بین خدا و انسان، کاملاً خدا و کاملاً انسان است و در شخص او بین خدا و انسان صلح برقرار می‌شود. او با قدرت و جلال بازخواهد گشت تا جهان را داوری نماید و ماموریت رهایی‌بخش خود را به اتمام رساند. او در حال حاضر در همه ایمان‌داران به عنوان خدای زنده و همیشه‌حاضر ساکن است.
پیدایش 1:18؛ مزمور 7:2؛ 1:110؛ اشعیا 14:7؛ 1:53- 12؛ متی 18:1- 23؛ 17:3؛ 29:8؛ 27:11؛ 33:14؛ 16:16، 27؛ 5:17؛ 27؛ 1:28- 6، 19؛ مرقس 1:1؛ 11:3؛ لوقا 35:1؛ 41:4؛ 70:22؛ 46:24؛ یوحنا 1:1- 18، 29؛ 30:10، 38؛ 25:11- 27؛ 44:12- 50؛ 7:14- 11؛ 15:16- 16، 28؛ 1:17- 5، 21- 22؛ 1:20-20، 28؛ اعمال رسولان 9:1؛ 22:2- 24؛ 55:7- 56؛ 4:9- 5، 20؛ رومیان 3:1- 4؛ 23:3- 26؛ 6:5- 21؛ 1:8- 3، 34؛ 4:10؛ اول قرنتیان 30:1؛ 2:2؛ 6:8؛ 1:15- 8، 24- 28؛ دوم قرنتیان 19:5- 21؛ 9:8؛ غلاطیان 4:4- 5؛ افسسیان 20:1؛ 11:3؛ 7:4- 10؛ فیلیپیان 5:2- 11؛ کولسیان 13:1- 22؛ 9:2؛ اول تسالونیکیان 14:4- 18؛ اول تیموتائوس 5:2- 6؛ 16:3؛ تیتوس 13:2- 14؛ عبرانیان 1:1- 3؛ 14:4- 15؛ 14:7- 28؛ 12:9- 15، 24- 28؛ 2:12؛ 8:13؛ اول پطرس 21:2- 25؛ 22:3؛ اول یوحنا 7:1- 9؛ 2:3؛ 14:4- 15؛ 9:5؛ دوم یوحنا 7- 9؛ مکاشفه 13:1- 16؛ 9:5- 14؛ 10:12- 11؛ 8:13؛ 16:19.

خدای روح‌القدس

روح‌القدس، روح خداوند است که به طور کامل الاهی است. او مقدسان گذشته را الهام بخشید تا متون مقدس را به نگارش درآورند. از طریق تنویر انسان را قادر می‌سازد تا حقیقت را درک کند. او مسیح را جلال می‌دهد و انسان را به گناه، عدالت و داوری ملزم می‌سازد. او انسان را به سوی نجات‌دهنده جذب می‌کند و تولد تازه می‌بخشد. در لحظۀ تجدید حیات، او هر مؤمنی را در بدن مسیح تعمید می‌دهد. او شخصیت مسیحی را پرورش می‌دهد، ایمانداران را تسلی می‌دهد و عطایای روحانی را به آنها عطا می‌کند که به وسیله آنها خداوند از طریق کلیسایش خدا را خدمت می‌کنند. او مؤمن را تا روز رستگاری نهایی مُهر می‌کند. حضور او در مسیحیان تضمین می‌کند که خداوند مؤمنان را به کمال قامت مسیح خواهد رسانید. او مؤمن و کلیسا را در پرستش، بشارت و خدمت، قدرت و تنویر می‌بخشد.
پیدایش 2:1؛ داوران 6:14؛ ایوب 13:26؛ مزمور 11:51؛ 7:139؛ اشعیا 1:61- 3؛ یوئیل 28:2- 32؛ متی 11:1؛ 16:3 1:4؛ 28:12- 32؛ 19:28؛ مرقس 10:1، 12؛ لوقا 35:1؛ 1:4، 18- 19؛ 30:11؛ 12:12؛ 49:24؛ یوحنا 24:4؛ 16:14- 17، 26؛ 26:15؛ 7:16- 14؛ اعمال رسولان 8:1؛ 1:2- 4، 38؛ 31:4؛ 3:5؛ 3:6؛ 55:7؛ 17:8، 39؛ 44:10؛ 2:13؛ 28:15؛ 6:16؛ 1:19- 6؛ رومیان 9:8- 11، 14- 16، 26- 27؛ اول قرنتیان 10:2- 14؛ 16:3؛ 3:12- 11، 13؛ غلاطیان 6:4؛ افسسیان 13:1- 14؛ 30:4؛ 18:5؛ اول تسالونیکیان 19:5؛ اول تیموتائوس 16:3؛ 1:4؛ دوم تیموتائوس 14:1؛ 16:3؛ عبرانیان 8:9، 14؛ دوم پطرس 21:1؛ اول یوحنا 13:4؛ 6:5- 7؛ مکاشفه 10:1؛ 17:22.

انسان

انسان مخلوق خاص خداست که به شباهت او آفریده شده است. خدا آنها را مرد و زن آفرید تا تاج آفرینش او باشند. بنابراین، هدیه جنسیت بخشی از نیکویی‌های خلقت خداوند است. در آغاز، انسان بی‌گناه بود و خداوند به او آزادی انتخاب داده بود. انسان با انتخاب آزادانۀ خود در برابر خدا گناه کرد و گناه را وارد نسل بشر ساخت. انسان با وسوسۀ شیطان از فرمان خدا تجاوز نمود و از معصومیت اولیۀ خود سقوط کرد و بدین‌ترتیب، نسلهای بعدی او طبیعت و محیطی متمایل به گناه را به ارث بردند. بنابراین، به محض این که توانایی عملی اخلاقی داشته باشند، گناهکار می‌شوند و زیر محکومیت قرار می‌گیرند. تنها فیض خداوند می‌تواند انسان را وارد مشارکت مقدس خود کند و او را قادر سازد تا هدف خلاقانۀ خدا را به انجام رساند. قداست شخصیت انسان در این است که خداوند وی را به شکل خود آفرید و مسیح برای انسان جان داد. بنابراین، هر فرد از هر نژاد دارای کرامت کامل و شایستۀ احترام و محبت مسیحی است.
پیدایش 26:1- 30؛ 5:2، 7، 18- 22؛ 3؛ 6:9؛ مزمور 1؛ 3:8- 6؛ 1:32- 5؛ 5:51؛ اشعیا 5:6؛ ارمیا 5:17؛ متی 26:16؛ اعمال رسولان 26:17- 31؛ رومیان 19:1- 32؛ 10:3- 18، 23؛ 6:5، 12، 19؛ 6:6؛ 14:7- 25؛ 14:8- 18، 29؛ اول قرنتیان 21:1- 31؛ 19:15، 21- 22؛ افسسیان 1:2- 22؛ کولسیان 21:1- 22؛ 9:3- 11.

نجات

نجات شامل رستگاری تمامیت انسان است و به رایگان به همۀ کسانی که عیسای مسیح را به عنوان خداوند و نجات دهنده می‌پذیرند، عطا می‌شود، که با خون خود رهایی ابدی را برای مؤمنان به ارمغان آورد. نجات، در معنای وسیع آن شامل باززایی، عادل‌شمردگی، تقدیس و جلال است. هیچ نجاتی جز ایمان شخصی به عیسای مسیح به عنوان خداوند وجود ندارد.

الف: باززایی یا تولد تازه، عمل فیض‌آمیز خداست که به موجب آن ایمانداران در مسیح عیسی خلقتی تازه می‌شوند. این امر تغییری قلبی است که توسط روح‌القدس از طریق الزام به گناه انجام می‌شود و گناهکار با توبه در حضور خدا و ایمان به خداوندی عیسای مسیح به آن پاسخ می‌دهد. توبه و ایمان، تجربه‌ای جداناپذیر از فیض خدا هستند.
توبه، بازگشت واقعی از گناه به سوی خداست. ایمان، پذیرش عیسای مسیح و تعهد کامل شخصی به او به عنوان خداوند و نجات دهنده است.

ب: عادل¬شمردگی، به¬ معنای تبرئۀ کامل از سوی خداوند بر اساس اصول عادلانۀ او به تمام گناهکارانی است که توبه کرده و به مسیح ایمان دارند. عادل‌شمرده شدن، باعث می‌شود تا ایمان‌دار به یک رابطۀ صلح و رحمت با خداوند وارد شود.

پ: تقدیس، تجربه‌ای است که از لحظۀ تجدید حیات و تولد تازه آغاز می‌شود و به وسیلۀ آن، ایماندار برای اهداف الاهی جدا می‌گردد و از طریق حضور و قدرت روح‌القدس که در او ساکن است، به سوی بلوغ اخلاقی و روحانی پیش می‌رود. رُشد در فیض، باید در طول زندگی فردِ تولد تازه‌‌ یافته ادامه یابد.

ت: جلال، اوج نجات و آخرین حالت مبارک و ماندگار نجات‌یافتگان می‌باشد.
پیدایش 15:3؛ خروج 14:3- 17؛ 2:6- 8؛ متی 21:1؛ 17:4؛ 21:16- 26؛ 22:27- 6:28؛ لوقا 68:1- 69؛ 28:2- 32؛ یوحنا 11:1- 14، 29؛ 3:3- 21، 36؛ 24:5؛ 9:10، 28- 29؛ 1:15- 16؛ 17:17؛ اعمال رسولان 21:2؛ 12:4؛ 11:15؛ 30:16- 31؛ 30:17- 31؛ 32:20؛ رومیان 16:1- 18؛ 4:2؛ 23:3- 25؛ 3:4؛ 8:5- 10؛ 1:6- 23؛ 1:8- 18، 29- 39؛ 9:10- 10، 13؛ 11:13- 14؛ اول قرنتیان 18:1، 30؛ 19:6- 20؛ 10:15؛ دوم قرنتیان 17:5- 20؛ غلاطیان 20:2؛ 13:3؛ 22:5- 25؛ 15:6؛ افسسیان 7:1؛ 8:2- 22؛ 11:4- 16؛ فیلیپیان 12:2- 13؛ کولسیان 9:1- 22؛ 1:3؛ اول تسالونیکیان 23:5- 24؛ دوم تیموتائوس 12:1؛ تیتوس 11:2- 14؛ عبرانیان 1:2- 3؛ 8:5- 9؛ 24:9- 28؛ 1:11- 8:12، 14؛ یعقوب 14:2- 26؛ اول پطرس 2:1- 23؛ اول یوحنا 6:1- 11:2؛ مکاشفه 20:3؛ 1:21- 5:22.

هدف خدا از فیض

گزینش الاهی هدف فیض‌آمیز خداوند است که بر اساس آن گناهکاران را احیا می‌کند، عادل می‌شمرد، تقدیس می‌کند و به جلال می‌رساند. این مطلب با آزادی انسان سازگار است و تمام وسایل مرتبط با هدف را دربرمی‌گیرد. این امر، نمایش باشکوه نیکویی مطلق خداوند است و بی‌نهایت حکیمانه، مقدس و تغییرناپذیر است. فخرفروشی را رد می‌کند و بر فروتنی تأکید دارد.
همۀ ایمانداران واقعی تا به آخر ایستادگی می‌کنند. کسانی که خدا آنها را در مسیح پذیرفته و به وسیلۀ روح خود تقدیس نموده است، هرگز از وضعیت فیض دور نخواهند شد، بلکه تا انتها استقامت خواهند کرد. ایمانداران ممکن است از طریق غفلت یا وسوسه به گناه بیفتند، که این امر باعث محزون شدن روح‌القدس، خدشه‌دار شدن فیض و آرامش آنها و باعث سرزنش مسیح و قضاوت‌های موقتی بر خودشان می‌شود؛ با این حال، به واسطۀ قدرت خدا از طریق ایمان برای نجات حفظ خواهند شد.
پیدایش 1:12-3؛ خروج 5:19- 8؛ اول سموئیل 4:8- 7، 19- 22؛ اشعیا 1:5- 7؛ ارمیا 31:31؛ متی 17:16- 19؛ 28:21- 45؛ 22:24، 31؛ 34:25؛ لوقا 68:1- 79؛ 29:2- 32؛ 41:19- 44؛ 44:24- 48؛ یوحنا 12:1- 14؛ 16:3؛ 24:5؛ 44:6- 45، 65؛ 27:10- 29؛ 16:15؛ 6:17، 12، 17- 18؛ اعمال رسولان 32:20؛ رومیان 9:5- 10؛ 28:8- 39؛ 12:10- 15؛ 5:11- 7، 26- 36، اول قرنتیان 1:1-2؛ 24:15-28؛ افسسیان 4:1-23؛ 1:2-10؛ 1:3-11؛ کولسیان 12:1-14؛ دوم تسالونیکیان 13:2-14؛ دوم تیموتائوس 12:1؛ 10:2، 19؛ عبرانیان 39:11-2:12؛ یعقوب 12:1؛ اول پطرس 2:1-5، 13؛ 4:2-10؛ اول یوحنا 7:1-9؛ 19:2؛ 2:3.

کلیسا

کلیسای عهد جدید خداوند عیسای مسیح، یک جماعت محلی مستقل از ایمانداران تعمیدیافته است که به وسیلۀ عهد در ایمان و مشارکت انجیل سهیم هستند؛ همچنین، رعایت دو آیین مسیح، زندگی بر اساس احکام او، استفاده از عطایا، حقوق و امتیازاتی که به واسطۀ کلام او بخشیده شده است و تلاش برای گسترش انجیل تا اقصی نقاط جهان. هر جماعت تحت سلطنت مسیح از طریق فرآیندهای دمکراتیک عمل می‌کند. در چنین جماعتی، هر عضوی در برابر مسیح به عنوان خداوند مسئول و پاسخگوست. دو منصب کتاب‌مقدسی در اینجا عبارتند از شبان و شیخ (ناظر و شماس). در حالی که هم به مردان و هم به زنان عطای خدمت در کلیسا بخشیده شده است، جایگاه شبان و شیخ (ناظر) به مردان محدود می‌شود که بر اساس کتاب‌مقدس واجد شرایط هستند.
عهدجدید همچنین از کلیسا به عنوان بدن مسیح صحبت می‌کند که شامل همۀ نجات‌یافتگان تمام اعصار، ایمانداران از هر قبیله و زبان و مردم و ملتی می‌باشد.
متی 15:16-19؛ 15:18-20؛ اعمال رسولان 41:2-42، 47؛ 11:5-14؛ 3:6-6؛ 1:13-3؛ 23:14، 27؛ 1:15-30؛ 5:16؛ 28:20؛ رومیان 7:1؛ اول قرنتیان 2:1؛ 16:3؛ 4:5-5؛ 17:7؛ 13:9-14؛ 12؛ افسسیان 22:1-23؛ 19:2-22؛ 8:3- 11، 21؛ 22:5-32؛ فیلیپیان 1:1؛ کولسیان 18:1؛ اول تیموتائوس 9:2- 14؛ 1:3-15؛ 14:4؛ عبرانیان 39:11-40؛ اول پطرس 1:5-4؛ مکاشفه 2-3؛ 2:21-3.

غسل تعمید و شام خداوند (عشای ربانی)

غسل تعمید مسیحی غوطه‌ور شدن یک ایماندار در آب به نام پدر، پسر و روح‌القدس است. این کار عملی از روی اطاعت است که نماد ایمانِ مؤمن به یک نجات دهندۀ مصلوب‌شده، دفن‌ شده و قیام‌ کرده می‌باشد. این عمل، نمادی از مرگ ایمان‌دار نسبت به گناه، دفن کردن زندگی قدیمی و رستاخیز برای داشتن یک زندگی تازه در مسیح عیساست. همچنین، این تعمید شهادتی از ایمان ایماندار به رستاخیز نهایی مردگان است. به عنوان یک آیین کلیسایی، پیش‌نیاز امتیازات عضویت در کلیسا و شرکت در مراسم شام خداوند می‌باشد.
شام خداوند عملی نمادین از اطاعت است که اعضای کلیسا از طریق خوردن نان و شراب، مرگ نجات‌دهنده را به یاد می‌آورند و بازگشت ثانویۀ او را پیش‌بینی می‌کنند.
متی 13:3-17؛ 26:26-30؛ 19:28-20؛ مرقس 9:1-11؛ 22:14-26؛ لوقا 21:3-22؛ 19:22-20؛ یوحنا 23:3؛ اعمال رسولان 41:2-42؛ 35:8-39؛ 30:16-33؛ 7:20؛ رومیان 3:3-5؛ اول قرنتیان 16:10، 21؛ 23:11-29؛ کولسیان 12:2.

روز خداوند

نخستین روز هفته، روز خداوند است. این روز یک رسم معمول مسیحی برای برگزاری جلسات منظم عبادتی است. این روز یادبود رستاخیز مسیح از مرگان است و باید شامل پرستش، عبادت روحانی، چه به صورت عمومی و چه شخصی باشد. فعالیت‌های روز خداوند باید متناسب با وجدان مسیحیان و تحت خداوندی عیسای مسیح انجام شود.
خروج 8:20-11؛ متی 1:12-12؛ 1:28؛ مرقس 27:2-28؛ 1:16-7؛ لوقا 1:24-3، 33-36؛ یوحنا 21:4-24؛ 1:20، 19- 28؛ اعمال رسولان 7:20؛ رومیان 5:14-10؛ اول قرنتیان 1:16-2؛ کولسیان 16:2؛ 16:3؛ مکاشفه 10:1.

پادشاهی

پادشاهی خدا شامل حاکمیت کلی او بر جهان و نیز سلطنت خاص او بر افرادی است که او را داوطلبانه به عنوان پادشاه خود می‌پذیرند. به ویژه پادشاهی، قلمرو نجات است که انسان با تعهد کودکانه و اعتماد به عیسای مسیح وارد آن می‌شود. مسیحیان باید دعا کنند و تلاش نمایند تا پادشاهی بیاید و ارادۀ خدا بر زمین انجام شود. تحقق کامل پادشاهی در انتظار بازگشت عیسای مسیح و پایان این عصر است.
پیدایش 1:1؛ اشعیا 6:9-7؛ ارمیا 5:23-6؛ متی 2:3؛ 8:4-10، 23؛ 25:12-28؛ 1:13-52؛ 31:25-46؛ 29:26؛ مرقس 14:1-15؛ 1:9؛ لوقا 43:4؛ 1:8؛ 2:9؛ 31:12-32؛ 20:17-21؛ 42:23؛ یوحنا 3:3؛ 36:18؛ اعمال رسولان 6:1- 7؛ 22:17-31؛ رومیان 17:5؛ 19:8؛ اول قرنتیان 24:15-28؛ کولسیان 13:1؛ عبرانیان 10:11، 16؛ 28:12؛ اول پطرس 4:2-10؛ 13:4؛ مکاشفه 6:1، 9؛ 10:5؛ 15:11؛ 21-22.

وقایع آخر

خداوند در زمان خود و به شیوۀ خود جهان را به پایان مناسب خود خواهد رساند. طبق وعدۀ او، عیسای مسیح شخصاً و به طور آشکار با جلال به زمین بازخواهد گشت. مردگان زنده خواهند شد و مسیح همۀ انسان‌ها را به عدالت داوری خواهد کرد. گناهکاران به جهنم؛ مکانی برای عذاب ابدی فرستاده خواهند شد. عادلان با بدنی قیام‌کرده و جلال‌‌یافته پاداش خود را دریافت خواهند کرد و برای همیشه در آسمان با خداوند ساکن خواهند شد.
اشعیا 4:2؛ 9:11؛ متی 27:16؛ 8:18-9؛ 28:19؛ 27:24، 30، 36، 44؛ 31:25-46؛ 64:26؛ مرقس 38:8؛ 43:9-48؛ لوقا 40:12، 48؛ 19:16-26؛ 22:17-37؛ 27:21-28؛ یوحنا 1:14-3؛ اعمال رسولان 11:1؛ 31:17؛ رومیان 10:14، اول قرنتیان 5:4؛ 24:15-28، 35-58؛ دوم قرنتیان 10:5؛ فیلیپیان 20:3-21؛ کولسیان 5:1؛ 4:3؛ اول تسالونیکیان 14:4-18؛ 1:5؛ دوم تسالونیکیان 7:1؛ 2؛ اول تیموتائوس 14:6؛ دوم تیموتائوس 1:4، 8؛ تیتوس 13:2؛ عبرانیان 27:9-28؛ یعقوب 8:5؛ دوم پطرس 7:3؛ اول یوحنا 28:2؛ 2:3؛ یهودا 14؛ مکاشفه 18:1؛ 11:3؛ 1:20-13:22.

بشارت و مأموریت

وظیفه و امتیاز همۀ پیروان مسیح و هر کلیسای خداوند عیسای مسیح است که در جهت شاگردسازی همۀ ملل تلاش کند. تجدید حیات روح انسان توسط روح‌القدس به معنای تولد عشق و محبت به دیگران است. بنابراین، تلاش بشارتی از سوی همه بر ضرورت تجدید حیات روحانی استوار است و به صراحت و مکرراً در تعالیم مسیح بر آن تأکید شده است. خداوند عیسای مسیح فرمان داده است تا انجیل به همۀ ملت‌ها موعظه شود. وظیفۀ هر فرزند خدا این است که دائماً با شهادت شفاهی و شیوۀ زندگی مسیحی و با روش‌های دیگری که با انجیل مسیح سازگار است، در پی این باشد تا گمشدگان را به سوی مسیح بیاورد.
پیدایش 1:12-3؛ خروج 5:19-6؛ اشعیا 1:6-8؛ متی 37:9-38؛ 5:10-15؛ 18:13-30، 37-43؛ 19:16؛ 9:22-10؛ 14:24؛ 18:28-20؛ لوقا 1:10-18؛ 46:24-53؛ یوحنا 11:14-12؛ 7:15-8، 16؛ 15:17؛ 21:20؛ اعمال رسولان 8:1؛ 2؛ 26:8-40؛ 42:10-48؛ 2:13-3؛ رومیان 13:10-15؛ افسسیان 1:3-11؛ اول تسالونیکیان 8:1؛ دوم تیموتائوس 5:4؛ عبرانیان 1:2-3؛ 39:11-2:12؛ اول پطرس 4:2-10؛ مکاشفه 17:22.

تحصیلات

مسیحیت، ایمان روشنگری و خرد است. در عیسای مسیح تمام گنجینه‌های حکمت و دانش وجود دارد. بنابراین، تمام یادگیری‌های معقولانه بخشی از میراث مسیحی ماست. تولد تازه همۀ استعدادهای انسانی را فعال می‌سازد و تشنگی برای یادگیری را در انسان ایجاد می‌کند. علاوه بر این، هدف از تعلیم و تربیت در پادشاهی مسیح با اهداف کلی مأموریت و نیکوکاری همخوانی دارد و باید از حمایت لیبرال کلیساها برخوردار شود. یک سیستم مناسب آموزش مسیحی برای برنامه روحانی کامل برای قوم مسیح ضروری است.
در آموزش مسیحی باید تعادل مناسبی بین آزادی آکادمیک و مسئولیت آکادمیک وجود داشته باشد. آزادی در تمام ابعاد زندگی انسان همواره محدود است و هرگز مطلق نمی‌باشد. آزادی یک معلم در مدرسه، دانشکده یا دانشگاه علم الاهی به خاطر برتری عیسای مسیح، ماهیت معتبر کتاب‌مقدس و هدف مشخصی که مدرسه به خاطر آن وجود دارد، محدود شده است.
تثنیه 1:4، 5، 9، 14؛ 1:6-10؛ 12:31-13؛ اعداد 1:8-8؛ ایوب 28:28؛ مزمور 7:19؛ امثال 13:3؛ 1:4-10؛ 1:8-7، 11؛ 14:15؛ جامعه 19:7؛ متی 2:5؛ 24:7؛ 19:28-20؛ لوقا 40:2؛ اول قرنتیان 18:1-31؛ افسسیان 11:4-16؛ فیلیپیان 8:4؛ کولسیان 3:2؛ 8-9؛ اول تیموتائوس 3:1-7؛ دوم تیموتائوس 15:2؛ 14:3-17؛ عبرانیان 12:5-3:6؛ یعقوب 5:1؛ 17:3.

نظارت مسیحی (مباشرت)

خداوند منشأ همۀ برکات روحانی و دنیوی است. هر آنچه داریم و هر آنچه هستیم را مدیون اوئیم. مسیحیان تعهدی روحانی به جهان دارند، امانت‌دار انجیل هستند و نسبت به دارایی‌های خود مسئولیت دارند. بنابراین، موظف هستند با وقت، استعدادها و دارایی‌های مادی خود خداوند را خدمت نمایند و باید همه اینها را به عنوان مسئولیت‌هایی که به آنها محول شده در نظر بگیرند تا برای جلال خدا و کمک به دیگران استفاده نمایند. طبق کتاب‌مقدس، مسیحیان باید با شادی، به طور منظم، هدفمند، متناسب و آزادانه از امکانات خود برای پیشبرد اهداف نجات‌دهنده بر زمین استفاده کنند.
پیدایش 20:14؛ لاویان 30:27-32؛ تثنیه 18:8؛ ملاکی 8:3-12؛ متی 1:6-4، 19-21؛ 21:19؛ 23:23؛ 14:25-29؛ لوقا 16:12-21، 42؛ 1:16-13؛ اعمال رسولان 44:2-47؛ 1:5-11؛ 24:17-25؛ 35:20؛ رومیان 6:6-22؛ 1:12-2؛ اول قرنتیان 1:4-2؛ 19:6-20؛ 12؛ 1:16-4؛ دوم قرنتیان 8-9؛ 15:12؛ فیلیپیان 10:4-19؛ اول پطرس 18:1-19.

مشارکت و همیاری

قوم مسیح باید بر حسب موقعیت، انجمن‌ها و گردهمایی‌هایی را ترتیب دهند که به بهترین نحو ممکن همکاری و مشارکت را برای رسیدن به اهداف بزرگ پادشاهی خدا تضمین نمایند. چنین سازمان‌هایی هیچ اقتداری بر یکدیگر و یا کلیساها ندارند. آنها نهادهای داوطلبانه و شورایی هستند که برای برانگیختن، اتحاد و هدایت انرژی‌های مردم به مؤثرترین شیوه طراحی شده‌اند. اعضای کلیساهای عهد جدید باید در پیشبرد خدمات بشارتی، آموزشی و نیکوکارانه برای گسترش پادشاهی مسیح با یکدیگر همکاری نمایند. وحدت مسیحی در معنای عهد جدید، به معنای هماهنگی روحانی و همکاری داوطلبانه برای رسیدن به اهداف مشترک توسط گروه‌های مختلف کلیسایی است. همکاری میان فرقه‌های مختلف مسیحی زمانی مطلوب است که هدف مورد نظر به تنهایی موجه و عادلانه باشد و این همکاری منجر به تخطی از وجدان یا کاهش وفاداری به مسیح و کلام او که در عهد جدید منعکس شده است، نشود.
خروج 12:17؛ 17:18؛ داوران 21:7؛ عزرا 3:1-4؛ 68:2-69؛ 14:5-15؛ اعداد 4؛ 1:8-5؛ متی 5:10-15؛ 1:20-16؛ 1:22-10؛ 19:28-20؛ مرقس 3:2؛ لوقا 1:10؛ اعمال رسولان 13:1-14؛ 1:2؛ 31:4-37؛ 2:13-3؛ اول قرنتیان 10:1-17؛ 5:3-15؛ 12؛ دوم قرنتیان 8-9؛ غلاطیان 6:1-10؛ افسسیان 1:4-16؛ فیلیپیان 15:1-18.

نظم مسیحی و اجتماعی

همه مسیحیان موظفند تلاش کنند تا اراده مسیح در زندگی خود و در جامعه انسانی به انجام رسد. ابزار و روش‌هایی که برای بهبود جامعه و برقراری عدالت در میان مردم استفاده می‌شوند، تنها زمانی می‌توانند واقعاً و به صورت دائمی مؤثر باشند که بر پایه تحول فردی توسط فیض نجات‌بخش خداوند در عیسای مسیح ریشه‌ داشته باشند. در روح مسیح، مسیحیان باید علیه نژادپرستی، هر نوع طمع، خودخواهی و فساد و همچنین هرگونه بی‌اخلاقی جنسی از جمله زنا، همجنس‌گرایی و پورنوگرافی مبارزه کنند. باید تلاش کنیم تا به یتیمان، نیازمندان، آزاردیدگان، سالخورده‌ها، درماندگان و بیماران رسیدگی نماییم. باید به نیابت از نوزادان متولد نشده صحبت کنیم و برای قداست تمامی زندگی انسان از لحظه لقاح تا مرگ طبیعی مبارزه کنیم. هر مسیحی باید تلاش کند که صنعت، دولت و جامعه به طور کلی تحت تأثیر اصول عدالت، حقیقت و محبت قرار گیرند. به منظور ترویج این اهداف، مسیحیان باید آماده باشند تا با تمام افراد خیرخواه در هر علم نیکو همکاری نمایند و همواره مراقب باشند که بدون این که وفاداری خود به مسیح و حقیقت او را به خطر بیندازند، با روحیه محبت عمل نمایند.
خروج 3:20-17؛ لاویان 2:6-5؛ تثنیه 12:10؛ 17:27؛ مزمور 5:101؛ میکاه 8:6؛ زکریا 16:8؛ متی 13:5-16، 43-48؛ 36:22-40؛ 35:25؛ مرقس 29:1-34؛ 3:2؛ 21:10؛ لوقا 18:4-21؛ 27:10-37؛ 25:20؛ یوحنا 12:15؛ 15:17؛ رومیان 12-14؛ اول قرنتیان 9:5-10؛ 1:6-7؛ 20:7-24؛ 23:10-1:11؛ غلاطیان 26:3-28؛ افسسیان 5:6-9؛ کولسیان 12:3-17؛ اول تسالونیکیان 12:3؛ فیلیمون؛ یعقوب 27:1؛ 8:2.

صلح و جنگ

وظیفۀ مسیحیان این است که با همۀ افراد بر اساس اصول عدالت در پی صلح باشند. مطابق با روح و تعالیم مسیح، باید تمام توان خود را برای پایان دادن به جنگ انجام دهند.
علاج واقعی روح جنگ، انجیل خداوند ماست. برترین نیاز جهان، پذیرش تعالیم او در همۀ امور مردم و ملل و به کار بستن عملی حکم محبت اوست. مسیحیان باید در سراسر جهان برای سلطنت شاهزادۀ صلح دعا کنند.
اشعیا 4:2؛ متی 9:5، 38-48؛ 33:6؛ 52:26؛ لوقا 36:22، 36، 38؛ رومیان 18:12-19؛ 1:13-7؛ 19:14؛ عبرانیان 14:12؛ یعقوب 1:4-2.

آزادی مذهبی

تنها خداوند حاکم و مالک وجدان است؛ او وجدان را از تعالیم و احکام انسان‌ها که برخلاف کلام او بوده، رها ساخته است. کلیسا و دولت باید از هم جدا باشند. دولت موظف است تا از هر کلیسایی حمایت کند و آزادی کامل را در جهت پیگیری اهداف روحانی آنها فراهم سازد. در تأمین چنین آزادی‌ای، هیچ گروه یا فرقه کلیسایی نباید بیش از دیگران مورد حمایت دولت قرار گیرد. از آنجایی که حکومت مدنی از سوی خداوند منصوب شده است، وظیفه مسیحیان این است که در هر چیزی که برخلاف اراده آشکار خدا نباشد، از آن اطاعت کنند و به آن وفادار باشند. کلیسا نباید برای ادامه کار خود به قدرت مدنی متوسل شود. انجیل مسیح برای دستیابی به اهداف خود تنها به ابزارهای روحانی متوسل می‌شود. دولت حق ندارد برای عقاید مذهبی هیچگونه مجازاتی وضع کند. دولت حق ندارد برای حمایت از هر نوع دینی مالیات وضع نماید. کلیسای آزاد در دولت آزاد ایده‌آل مسیحی است و این امر مستلزم حق دسترسی آزاد و بدون مانع به خدا از سوی همۀ مردم و حق تشکیل و تبلیغ عقاید دینی بدون دخالت قدرت مدنی می‌باشد.
پیدایش 27:1؛ 7:2؛ متی 6:6-7، 24؛ 26:16؛ 21:22؛ یوحنا 36:8؛ اعمال رسولان 19:4-20؛ رومیان 1:6-2؛ 1:13-7؛ غلاطیان 1:5، 13؛ فیلیپیان 20:3؛ اول تیموتائوس 1:2-2؛ یعقوب 12:4؛ اول پطرس 12:2-17؛ 11:3-17؛ 12:4-19.

خانواده

خداوند خانواده را به عنوان نهاد اساسی جامعۀ بشری قرار داده است. خانواده متشکل از افرادی است که از طریق ازدواج، خون یا فرزندخواندگی با یکدیگر پیوند دارند. ازدواج، پیوند یک مرد و یک زن در عهد و پیمان برای تمام عمر است. ازدواج هدیۀ منحصربه فرد خداوند است که اتحاد بین مسیح و کلیسای او را آشکار می‌سازد و برای زن و مرد چارچوبی برای همنشینی صمیمانه، طریقی برای رفع نیازهای جنسی مطابق با معیارهای کتاب‌مقدس و ابزاری برای تکثیر نسل بشر فراهم می‌کند.
زن و شوهر نزد خدا از ارزش یکسانی برخوردار هستند؛ زیرا هر دو به صورت خدا آفریده شده‌اند. رابطۀ زناشویی الگوی ارتباط خداوند با قومش است. شوهر باید همسرش را دوست داشته باشد، همان‌طور که مسیح کلیسا را دوست داشت. به شوهر مسئولیتی از جانب خدا برای تأمین، حفاظت و رهبری خانوادۀ خود داده شده است. زن باید با مهربانی تسلیم رهبری خدمتگزار شوهرش باشد؛ همانگونه که کلیسا با میل خود تسلیم رهبری مسیح است. زن نیز به صورت خدا آفریده شده، بنابراین با شوهرش برابر است؛ او از جانب خدا مسئولیت دارد تا به شوهرش احترام بگذارد و به عنوان یاور وی در ادارۀ امور خانه و پرورش نسل آینده در کنار همسرش باشد.
فرزندان از لحظۀ شکل گرفتن نطفه، نعمت و میراث خداوند هستند. والدین باید الگوی خدا برای ازدواج را به فرزاندان خود نشان دهند. والدین باید ارزش‌های روحانی و اخلاقی را به فرزندان خود بیاموزند و آنها را از طریق نمونۀ یک سبک زندگی باثبات و انضباط محبت‌آمیز هدایت کنند تا بر اساس حقیقت کتاب‌مقدس انتخاب نمایند. فرزندان باید به والدین خود احترام بگذارند و از آنها اطاعت نمایند.
پیدایش 26:1-28؛ 15:2-25؛ 1:33-20؛ خروج 12:20؛ تثنیه 4:6-9؛ یوشع 15:24؛ اول سموئیل 26:1-28؛ مزمور 5:51؛ 1:78-8؛ مزمور 127؛ مزمور 128؛ 13:129-16؛ امثال 8:1؛ 15:5-20؛ 20:6-22؛ 4:12؛ 24:13؛ 1:14؛ 6:17؛ 22:18؛ 6:22، 15؛ 13:23-14؛ 3:24؛ 15:29، 17؛ 10:31-31؛ جامعه 9:4-12؛ 9:9؛ ملاکی 14:2-16؛ متی 31:5-32؛ 2:18-5؛ 3:19-9؛ مرقس 6:10-12؛ رومیان 18:1-32؛ اول قرنتیان 1:7-16؛ افسسیان 21:5-33؛ 1:6- 4؛ کولسیان 18:3-21؛ اول تیموتائوس 8:5، 14؛ دوم تیموتائوس 3:1-5؛ تیتوس 3:2-5؛ عبرانیان 4:13؛ اول پطرس 1:3-7.

نویسندگان: هما افقی. فخرالدین شفاعتی

ویراستار: مژگان دانشور

---

 
منابع

• The Baptist Heritage: Four Centuries of Baptist Witness, William H. Brackney
• Baptist Theology: A Four-Century Study, James Leo Garrett.
• A History of the Baptists, Robert G. Torbet.
• Theologians of the Baptist Tradition, Timothy George and David S. Dockery.
• The Baptist Faith and Message (B&H Publishing Group) ناشر کنوانسیون بپیست جنوبی
• The Baptist Faith and Message 2000: Critical lssues in America’ s Largest Protestant Denomination, Douglas K. Blount and D. Wooddell.