در تاریخ کلیسا، اعتقادنامه‌های مسیحی برای تبیین ایمان و جلوگیری از انحرافات تدوین شدند. ابتدا «اعتقادنامه رسولان» به‌عنوان یک متن ساده دوازده‌بندی مورد استفاده بود که درباره روح‌القدس تنها می‌گفت: «ایمان دارم به روح‌القدس»، بدون توضیح بیشتر. در سال 325 میلادی، «اعتقادنامه نیقیه» در اولین شورای جهانی مسیحیت نوشته شد که موضوع اصلی آن پاسخ به آریوس و تعریف ذات پسر بود. این اعتقادنامه هم فقط اشاره‌ای کوتاه به روح‌القدس داشت.

اما در سال 381 میلادی، «شورای قسطنطنیه اول» برگزار شد و اعتقادنامه نیقیه تکمیل گردید. این بار، درباره روح‌القدس نوشته شد که او «خداوند، حیات‌بخش و صادرشده از پدر» است. با این حال، هنوز به‌صراحت از الوهیت روح‌القدس سخن گفته نشده بود. بعدها کلیسای غرب تحت تأثیر الهیدانانی مانند آگوستین، اعلام کرد که روح‌القدس از پدر و پسر صادر می‌شود. در سال 587، اسقفان غربی در شورا عبارت «و از پسر» را به اعتقادنامه افزودند. اما کلیسای شرق به این تغییر (معروف به مناقشه «فیلیئوک»، یعنی «از پسر») اعتراض کرد. این اختلاف هنوز بین کلیساهای ارتدوکس شرقی و کلیساهای کاتولیک و پروتستان وجود دارد.

در شورای قسطنطنیه اول در سال 381 سی‌ شش نفر از اُسقفانی حضور داشتند که طرفدار تعالیم ماکدونیوس بودند. در آن زمان خود ماکدونیوس زنده نبود. آن اسقفان به همین بندهایی که درباره روح‌القدس بود اعتراض کردند و شورا را به نشانه اعتراض ترک نمودند. آنها معتقد بودند که پدر و پسر خدا هستند، اما روح‌القدس فرشته مخلوق خداست. اما در نهایت این اعتقادنامه نیز مانند اعتقادنامه نیقیه در همه کلیساهای امپراطوری پذیرفته شد. در این اعتقادنامه فقط به صدور روح‌القدس از طرف پدر اشاره شده بود. در آن زمان امپراطوری روم به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم می‌شد. به همان نسبت کلیساها هم شرقی و غربی شده بودند. اما… (ادامه را در ویدئو مشاهده کنید.)