در کتاب مقدس، نام شش نفر آمده که مرتکب خودکشی شده‌اند: ابیملک، شائول، محافظ شائول، اخیتوفل، زمری، و یهودا (داوران فصل 9 آیه 54؛ اول سموئیل فصل 31 آیه‌های 4 تا 6؛ دوم سموئیل فصل 17 آیه 23؛ اول پادشاهان فصل 16 آیه 18؛ متی فصل 27 آیه 5). از این میان، پنج نفر افراد شروری بودند، به جز محافظ شائول که کتاب مقدس درباره شخصیت او چیزی نگفته است. برخی مرگ سامسون را نیز خودکشی می‌دانند، اما هدف او نابودی فلسطینی‌ها بود، نه خودکشی (داوران فصل 16 آیه‌های 26 تا 31). کتاب مقدس خودکشی را نوعی قتل می‌داند و تصمیم به پایان دادن زندگی را تنها حق خداوند می‌داند (مزامیر فصل 31 آیه 15). این عمل رد کردن هدیه زندگی از جانب خداست و برخلاف اراده الهی است (ایوب فصل 1 آیه 21).

بسیاری از شخصیت‌های کتاب مقدس، مانند ایلیا، یونس، و پولس، در شرایط سخت دچار افسردگی و ناامیدی شدند، اما هیچ‌کدام به خودکشی روی نیاوردند. آن‌ها با ایمان به خدا و توکل به او توانستند بر این شرایط غلبه کنند. پولس در دوم قرنتیان فصل 1 آیه 9 می‌گوید: «این زحمات به ما یاد داد تا به خداوندی توکل کنیم که حتی مردگان را زنده می‌کند.» هرچند خودکشی گناه است، اما در مقایسه با گناهان دیگر از نظر خدا بزرگ‌ترین گناه نیست و سرنوشت ابدی انسان را تعیین نمی‌کند. تأثیرات خودکشی بر بازماندگان بسیار عمیق است و زخم‌های ناشی از آن به سادگی درمان نمی‌شود. خداوند به ما قول داده است که هرکس به او پناه ببرد، نجات خواهد یافت (رومیان فصل 10 آیه 13).