مفهوم «درهم‌تنیدگی» یا «سکونت در هم» در آموزه تثلیث به نحوه ارتباط سه شخص تثلیث، یعنی پدر، پسر، و روح‌القدس اشاره دارد. هر کدام از اشخاص تثلیث متمایز هستند، اما در یک اتحاد ذاتی و ابدی با یکدیگر قرار دارند. به این معنا که هر شخص در وجود دو شخص دیگر شریک است و در تمامی عملکردهای الهی مشارکت دارند. به‌ عنوان‌ مثال، اگر چه خلقت جهان را معمولاً به پدر نسبت می‌دهیم، اما پسر و روح‌القدس نیز در این عمل حضور داشتند. این اصل در مورد اعمال نجات و هدایت نیز صدق می‌کند؛ عملکرد خاص هر شخص تثلیث همراه با حضور و مشارکت دو شخص دیگر است.

مفهوم «درهم‌تنیدگی» سه نکته مهم به ما می‌آموزد: اول، هر شخص تثلیث به‌تنهایی خدای کامل است و تمامی پری الوهیت در او ساکن است. دوم، این اصل تأکید می‌کند که خدا تقسیم‌ناپذیر و بسیط است؛ ذات الهی به بخش‌هایی تقسیم نمی‌شود. سوم، این مفهوم نشان می‌دهد که هر عمل الهی نتیجه اتحاد و هماهنگی کامل سه شخص تثلیث است. در عین حال، هویت مستقل و متمایز هر شخص حفظ می‌شود و هرکدام به دیگری معنا و هویت می‌بخشد. این رابطه ازلی و ابدی سه شخص تثلیث را به شکلی فراتر از درک انسانی ما نمایان می‌سازد.