در کتاب مقدس کلمه پسر، با مفاهیم متفاوتی به کار رفته است. مثلا در عهد عتیق می‌خوانیم «پسران اسرائیل» در اینجا پسر به معنی تحت اللفظی یعنی نسل اسرائیل است. اما در جاهای دیگری می‌خوانیم که شهروندان صَهیون، «پسران صَهیون» نامیده شده‌اند. شاگردان و پیروان انبیا «پسران انبیاء» نامیده شده‌اند. مردم خشن و بی نزاکت «پسران بلیعال» نامیده شده‌اند. فرشتگان هم «پسران خدا» نامیده شده‌اند. این موارد اخیر معنی «زاده شدن» را ندارند. یعنی استعاره‌ایی به کار رفته‌اند. اما وقتی در کتاب مقدس به اصطلاح «پسر خدا» می‌رسیم. کلمه پسر، نه به شکل استعاره و نه به معنی «زاده شدن» بکار رفته است. بلکه در اینجا به معنی… (ادامه را در ویدئو مشاهده کنید.)