این تصور که «خدا گناهکاران را دوست دارند» را می‌توان از دیدگاه کلام خدا بررسی کرد. کتاب مقدس بیان می‌کند که خدا انسان را خلق کرده و به کل خلقت محبت دارد. با این حال، این به معنای رضایت از گناه و گناهکاران نیست. در یوحنا باب ۳ آیه ۱۶ آمده که خدا جهان را آن‌قدر محبت کرد که پسر خود را فرستاد تا راهی برای نجات انسان‌ها از گناه باشد. اما این محبت، به معنای پذیرش گناه نیست. آیه ۳۱ از یوحنا باب ۹ اشاره دارد که خدا دعای گناهکاران را نمی‌شنود. اگر خدا گناهکاران را با تمام گناهانشان دوست می‌داشت، نیازی به هدایت و داوری برای توبه و بازگشت وجود نداشت. در حزقیال باب ۱۸ آیه ۲۳ نیز می‌خوانیم که خدا از مرگ گناهکاران خشنود نمی‌شود و خواهان توبه و نجات آنان است، اما اگر گناهکاران توبه نکنند، داوری خدا بر آنها خواهند آمد.

در واقع خدا خواستار آن است که هیچ‌ کس هلاک نشود و راه نجات از گناه را برای همه انسان‌ها فراهم کرده است. به همین دلیل، پسر خود را فرستاد تا نجات و آمرزش برای همه فراهم شود. اما این نجات و محبت به معنای پذیرش گناه نیست. بلکه دعوتی است برای ایمان آوردن و توبه. کتاب اول تیموتائوس ۱:۱۵ به می‌گوید که عیسی مسیح برای نجات گناهکاران، نه به این دلیل که خدا گناهکاران را بدون شرط دوست دارد، بلکه از روی محبت، نجات را برای آنها ممکن ساخت. پس خدا همه انسانها را به عنوان خلقت خود دوست دارد، اما پذیرش گناه بدون توبه در تضاد با قدوسیت الهی است. امروز هر کسی که ایمان نیاورده می‌تواند با ایمان به مسیح، از گناه دست بردارد و به جمع نجات‌ یافتگان بپیوندد.