مدتی است در میان مسیحیان فارسی‌زبان این نگرش پدید آمده است که باید حتی شریران و دشمنان خدا را دوست داشت، اما این دیدگاه درک اشتباهی از آیات کتاب مقدس است. برخی به آیه متی باب ۵ آیه ۴۴ استناد می‌کنند که در آن عیسی می‌گوید دشمنان خود را دوست بدارید. اما این آیه به دشمنان شخص ما اشاره دارد، یعنی کسانی که شاید در زندگی روزمره ما را آزار دهنده یا رفتاری ناخوشایند داشته باشند. این آموزه ما را می‌کند تا انتقام‌جو نباشیم و با محبت رفتار کنیم، درست مانند خورشید که نورش را بر همه به یکسان می‌تاباند. اما این محبت به دشمنان شخصی به این معنا نیست که مسیحیان باید شریران یا کسانی که با اصول الهی مخالفت دارند را دوست داشته باشند. تفاسیر معتبر مانند تفسیر جان مک‌آرتور و تفسیر توماس هیل نیز میگویند که عیسی مسیح در این آیه به دشمنان شخصی اشاره می‌کند و نه به شریران یا دشمنان خدا. هدف این آیه این است که محبت و بخشش را در برابر کسانی که ما را آزار می‌رسانند، انجام دهیم، اما به هیچ وجه برای دوست داشتن شرارت یا دشمنان خدا نیست.

طرفداران این نگرش گاهی به گفته عیسی مسیح روی صلیب استاد می‌کنند که برای آمرزش مصلوب‌ کنندگان خود دعا می‌کند: «خدایا این‌ها را ببخش، زیرا نمی‌دانند چه می‌کنند» (لوقا باب ۲۳ آیه ۳۴). اما این دعا به معنای دوست داشتن شرارت آنها نیست، بلکه نمونه هایی از بخشش برای دشمنان شخصی است. در واقع خدا، در بسیاری از آیات کتاب مقدس درباره سرنوشت شریران هشدار می‌دهد و اعلام می‌کند که بدکاران و دشمنان خدا به داوری خواهند رسید. در مزامیر ۹۷ آیه ۱۰ آمده: «ای شما که خداوند را دوست می‌دارید، از بدی نفرت کنید!» همچنین در امثال ۲۴ آیه ۲۴ و آیات متعدد دیگر خداوند از قضاوت و مجازات شریران سخن می‌گوید. ما مسیحیان موظفیم از شرارت دوری کنیم و برای نجات و تغییر قلب شریران دعا کنیم، اما موظف به دوست داشتن و برکت طلبیدن برای شر نیستیم. خدا از ما می‌خواهد که عدالت و پاکی را دنبال کرده و در مسیر حق گام برداریم، نه اینکه شرارت را قبول کنیم.