آیا گناه اولیه همان اولین خطایی است که هر انسان مرتکب می شود؟ آیا ما در قبال گناه اولیه مسئول هستیم؟

گناه اولیه به اولین نافرمانی انسان، یعنی آدم و حوا، در باغ عدن اشاره دارد. وقتی آن‌ها از میوه درخت شناخت نیک و بد خوردند، به فرمان خدا بی‌اعتنایی کردند و این کار باعث شد که طبیعت آن‌ها گناه‌آلود شود و از خدا جدا شوند. گناه اولیه تنها به عمل خوردن میوه ممنوعه محدود نمی‌شود، بلکه به تأثیری که این گناه بر ذات و طبیعت تمام انسان‌ها گذاشته، اشاره دارد. همه انسان‌ها به عنوان فرزندان آدم و حوا، این طبیعت گناه‌آلود را به ارث برده‌اند و در پیشگاه خدا گناهکار محسوب می‌شوند. این انتقال گناه مانند مهاجرت خانواده‌ای به کشوری دیگر است که فرزندان آن‌ها، بدون انتخاب خود، متولد آن کشور می‌شوند و تأثیرات محیطی آن را می‌پذیرند.

ذات گناه‌آلود انسان در اعمال روزمره به وضوح دیده می‌شود. کودکان بدون آموزش دروغ می‌گویند، طمع می‌کنند، و حتی خشونت نشان می‌دهند. این ویژگی‌ها نتیجه گناه اولیه است که انسان را از خدا جدا کرده و او را تحت محکومیت الهی قرار داده است. دو دیدگاه اصلی در مورد مسئولیت انسان نسبت به گناه آدم وجود دارد: دیدگاه اول می‌گوید که انسان‌ها به عنوان فرزندان آدم، در او گناه کردند. دیدگاه دوم این است که آدم نماینده تمام بشریت بود و گناه او به حساب همه انسان‌ها نوشته شد، همان‌طور که یک نماینده ورزشی می‌تواند باعث پیروزی یا شکست تیم خود شود.

راه چاره چیست؟

خدا به دلیل عدالت خود، نمی‌تواند گناه را نادیده بگیرد، اما از محبت خود، راهی برای نجات انسان از این محکومیت فراهم کرده است. عیسی مسیح، به عنوان نماینده جدید بشریت، با زندگی بدون گناه و مرگ خود بر روی صلیب، مجازات گناه را پرداخت کرد و این امکان را فراهم کرد که انسان‌ها از طبیعت گناه‌آلود خود آزاد شوند. همان‌طور که در رومیان باب 5 آیه 19 و یوحنا باب 3 آیه 16 می‌خوانیم، ایمان به عیسی مسیح و عمل پارسایانه او، راه نجات از گناه و دریافت حیات جاودان است. این فرصت برای همه انسان‌ها فراهم است که با ایمان به او، از گناه اولیه و نتایج آن رهایی یابند.