اسرائیل در کتاب مقدس معانی متعددی دارد که در زمینه‌های مختلف به کار رفته است. اولین کاربرد آن نامی است که خدا به یعقوب، نوه ابراهیم، داد. یعقوب دوازده پسر داشت که از آنها طایفه‌های بزرگ قوم بنی‌اسرائیل شکل گرفتند. بعدها این قوم وارد سرزمینی شدند که خدا به آنها وعده داده بود و آن سرزمین نیز “اسرائیل” نامیده شد. پس از تقسیم پادشاهی در زمان رحبعام، ده طایفه شمالی به‌نام “پادشاهی اسرائیل” شناخته شدند، در حالی که دو طایفه جنوبی به “پادشاهی یهودا” تعلق داشتند.

در عهد جدید، اسرائیل معنای روحانی پیدا می‌کند و به ایمانداران به مسیح که فرزندان روحانی ابراهیم هستند، اشاره دارد. همچنین، کشور مدرن اسرائیل که در سال ۱۹۴۸ تأسیس شد، نام خود را از سرزمین باستانی اسرائیل گرفته و در همان منطقه جغرافیایی قرار دارد، اگرچه مساحت آن کوچکتر از سرزمین اسرائیل کتاب مقدس است. بنابراین، اسرائیل در کتاب مقدس می‌تواند به یعقوب، قوم بنی‌اسرائیل، سرزمین وعده، پادشاهی شمالی و ایمانداران به مسیح اشاره داشته باشد.