شاخه‌های مختلف مسیحیت مانند لوتری‌ها، باپتیست‌ها، متدیست‌ها، و پرسبیتری‌ها، بر اساس تفاوت‌های جزئی در تفسیر یا سبک پرستش شکل گرفته‌اند، اما در اصول اساسی ایمان به مسیح مشترک هستند. این تنوع اغلب نتیجه جنبش‌های تاریخی مانند اصلاحات قرن شانزدهم یا نیاز به تطبیق با فرهنگ‌ها و سلیقه‌های مختلف بوده است. در مقابل، گروه‌هایی مانند مورمون‌ها و شاهدان یهوه به‌عنوان فرقه‌های منحرف شناخته می‌شوند، زیرا اصول بنیادی مسیحیت را انکار می‌کنند.

شاخه‌سازی‌ها اگرچه تنوعی مفید ایجاد می‌کنند، اما مشکلاتی چون تفرقه، از دست رفتن اتحاد، و تأثیر منفی بر شهادت کلیسا را نیز به همراه دارند. ایمانداران باید کلیساهایی را انتخاب کنند که پیام انجیل را به‌درستی موعظه کنند و محیطی برای پرستش و رشد روحانی فراهم آورند. در عین حال، اختلافات باید در چارچوب محبت و احترام متقابل حل شوند، زیرا هدف اصلی مسیحیان، اتحاد در ایمان و خدمت به خداست. تنوع در روش‌ها نباید به اختلاف و جدایی منجر شود، بلکه باید ابزاری برای ترویج وحدت و گسترش پادشاهی خدا باشد.