سی. اس. لوئیس در کتاب “مسیحیت مطلق” به‌وضوح می‌گوید که نمی‌توان عیسی مسیح را صرفاً یک معلم اخلاق خوب دانست و الوهیت او را انکار کرد. اگر عیسی مسیح، که ادعای خدابودن داشت، خدا نباشد، یا باید او را یک دروغگو دانست یا دیوانه. اما بر اساس شواهد کتاب مقدس، عیسی مسیح نه تنها خدا را معرفی کرد، بلکه یهودیان نیز ادعای او را به‌عنوان الوهیت تعبیر کردند (یوحنا فصل 10 آیه‌های 30 تا 33). عیسی مسیح در آیاتی مانند یوحنا فصل 8 آیه 58 و یوحنا فصل 1 آیه‌های 1 و 14، الوهیت خود را آشکار کرد. شاگردان و نویسندگان عهد جدید نیز این ادعا را تأیید کردند؛ برای مثال، توما او را «خداوند و خدای من» خواند (یوحنا فصل 20 آیه 28)، و پطرس و پولس نیز بر این حقیقت شهادت دادند (دوم پطرس فصل 1 آیه 1؛ تیطوس فصل 2 آیه 13). حتی پیشگویی‌های عهد عتیق، مانند اشعیا فصل 9 آیه 6، بر الوهیت عیسی مسیح تأکید دارند.

الوهیت عیسی مسیح برای ایمان مسیحی ضروری است، زیرا تنها خدا می‌توانست جریمۀ گناهان جهان را بپردازد (رومیان فصل 5 آیه 8؛ دوم قرنتیان فصل 5 آیه 21). اگر عیسی خدا نباشد، مرگ او نمی‌توانست نجات‌بخش باشد. عیسی مسیح با مرگ خود، جریمۀ گناه انسان را پرداخت و راهی برای آشتی انسان با خدا گشود. او تنها راه نجات است، چراکه حقیقتاً خداوند است و تنها او می‌تواند به انسان حیات ابدی عطا کند (یوحنا فصل 14 آیه 6). بحث در مورد الوهیت عیسی مسیح نه تنها یک موضوع اعتقادی، بلکه قلب پیام انجیل است.