کتاب مقدس به مسیحیان دستور خاصی برای روزه گرفتن نمی‌دهد، اما روزه را عملی خوب و سودمند معرفی می‌کند. در اعمال رسولان آمده است که ایمانداران قبل از تصمیمات مهم روزه می‌گرفتند (اعمال رسولان فصل 13 آیه 2؛ فصل 14 آیه 23). روزه و دعا اغلب با هم همراه هستند و هدف اصلی روزه باید تمرکز بر خدا باشد، نه صرفاً نخوردن غذا (لوقا فصل 2 آیه 37؛ فصل 5 آیه 33). روزه راهی برای نشان دادن جدیت در رابطه با خدا و تمدید اتکای ما به اوست.

روزه معمولاً به اجتناب از غذا اشاره دارد، اما می‌تواند شامل کنار گذاشتن موقت هر چیزی باشد که تمرکز ما را از خدا منحرف می‌کند (اول قرنتیان فصل 7 آیه‌های 1 تا 5). هدف از روزه نزدیک‌تر شدن به خداست، نه انجام آن به عنوان رژیم غذایی یا نشان دادن روحانیت به دیگران. روزه باید با فروتنی و شادی انجام شود، نه برای جلب توجه. متی فصل 6 آیه‌های 16 تا 18 می‌گوید: «وقتی روزه می‌گیرید، مانند ریاکاران افسرده و ناتوان نباشید … پدر آسمانی که از همه چیز آگاه است، شما را پاداش خواهد داد.» روزه، زمانی سودمند است که برای تغییر قلب ما و تمرکز عمیق‌تر بر خدا انجام شود.