در آموزه تثلیث، هرچند پدر، پسر، و روح‌القدس ذاتاً یکی هستند، اما به‌عنوان اشخاص متمایز عمل می‌کنند. پسر، که عیسی مسیح است، کاملاً خداست، اما او پدر نیست. این تمایز در رویداد صلیب به‌وضوح دیده می‌شود. در لوقا باب 22 آیه 42، عیسی از پدر درخواست می‌کند که اگر ممکن است، جام رنج را از او بردارد. این نشان‌دهنده رابطه متمایز بین پدر و پسر است. همچنین در متی باب 27 آیه 46، هنگام مرگ عیسی بر صلیب، او از جدایی موقتی از پدر سخن می‌گوید: «ای خدای من، ای خدای من، چرا مرا ترک کردی؟»

کلیسا همواره بر این تمایز تأکید داشته است. در تاریخ مسیحیت، بدعت‌هایی مانند Patripassianism (رنج پدر) ادعا می‌کردند که پدر بر صلیب رنج کشید، اما این دیدگاه توسط کلیسا رد شد. کلیسا تأیید می‌کند که رنج صلیب به شخص دوم تثلیث، یعنی پسر، وارد شد و نه به پدر. این تمایز اساسی باید در دعاها و پرستش ما بازتاب یابد. دعاهایی که به اشتباه رنج صلیب را به پدر نسبت می‌دهند، می‌توانند ما را به سمت بدعت‌های تاریخی سوق دهند. شناخت درست تثلیث، نه‌تنها پایه ایمان ماست، بلکه راهنمایی برای دعاهای صحیح و پرستش راستین است.