کتاب مقدس ویژگی‌ها و اعمالی را به عیسی مسیح نسبت می‌دهد که مختص خداوند هستند. در اشعیا باب 44 آیه 6، خداوند خود را «اول و آخر» می‌خواند. در مکاشفه باب 22 آیات 12 و 13، عیسی همان عنوان «اول و آخر» را برای خود به کار می‌برد، تأکیدی بر ازلی و ابدی بودن او. این هماهنگی نشان می‌دهد که عیسی همان یهوه است. همچنین عیسی قدرت بخشیدن گناهان را دارد، چنان‌که در مرقس باب 2 آیات 5 تا 12 دیده می‌شود. این قدرت، که یهودیان به‌درستی آن را مختص خدا می‌دانستند، نشان‌دهنده الوهیت عیسی است.

عیسی همچنین به‌عنوان خالق معرفی شده است. در یوحنا باب 1 آیه 3 آمده که همه چیز به وسیله او آفریده شده است. علاوه بر این، عیسی قادر است حیات جاودانی ببخشد، همان‌طور که در یوحنا باب 10 آیه 28 بیان می‌شود. این اعمال الهی، همراه با اقتدار بی‌نظیر عیسی در تعلیماتش، ما را به این نتیجه می‌رساند که پسر، شخص دوم تثلیث، خود خداست. او نیازی به گرفتن اقتدار از کسی نداشت، زیرا به ذات خدا بود و رفتار و سخنانش این حقیقت را آشکار می‌کردند.