خدا در ذات واحد خود دارای سه شخص است که این مفهوم اساسی آموزه تثلیث است. شخص به معنای «persona» است و نباید با فرد یا شخصیت اشتباه گرفته شود. خدای یگانه، در ذات خود بسیط و تقسیم‌ناپذیر است و سه شخص تثلیث (پدر، پسر، و روح‌القدس) در این ذات، برابر و کامل هستند. این اشخاص مستقل از یکدیگر عمل نمی‌کنند، بلکه در رابطه‌ای ازلی و هماهنگ قرار دارند. شواهدی از این مفهوم در کتاب مقدس وجود دارد؛ به‌عنوان‌مثال، در پیدایش باب 1 آیه 26 خدا خود را با صیغه جمع معرفی می‌کند، درحالی‌که در تثنیه باب 6 آیه 4 تأکید می‌کند که خدای ما واحد است.

با این‌ حال، تمایز میان اشخاص تثلیث در روابط آن‌ها مشخص می‌شود: پدر مولود نیست، پسر مولود است، و روح‌القدس صادر می‌شود. هر سه شخص به‌طور کامل از ذات الهی برخوردار هستند و در ذات برابرند. آیات متعددی در کتاب مقدس به این واقعیت اشاره دارند، مانند اشعیا باب 7 آیه 14 که وعده تولد «عمانوئیل» (خدا با ما) را می‌دهد. این تکثر در یگانگی خدا در عهد عتیق به‌صورت مبهم مطرح شده، اما با تجسم عیسی مسیح و تعالیم رسولان آشکارتر شده است. فهم این نکته که خدا یگانه است اما در ذات خود بیش از یک شخص دارد، پایه‌ای برای درک آموزه تثلیث است.