بسیط بودن خدا به معنای ساده، خالص و غیرقابل‌تقسیم بودن ذات او است. برخلاف موجودات مرکب که از اجزا تشکیل شده‌اند و برای موجودیت به این اجزا وابسته‌اند، خدا هیچ ترکیب یا جزء ندارد. این اصل به ما می‌آموزد که خدا در ذات خود بی‌نیاز از هر چیزی است و وجود او قائم به ذات است. چنان‌که در تثنیه باب 6 آیه 4 می‌خوانیم: «خداوند، خدای ما، یکتا است.»

درک بسیط بودن خدا در توضیح تثلیث نیز اهمیت دارد. اشخاص تثلیث (پدر، پسر، و روح‌القدس) اجزای خدا نیستند که با هم خدای واحدی را تشکیل دهند، بلکه هر سه در ذات، یک خدا هستند. این اصل ما را از اشتباهات رایج مانند تصور خدا به‌صورت مرکب یا اجزا دور می‌کند. بسیط بودن خدا همچنین نشان‌دهنده این است که خدا به هیچ علت یا اجزای خارجی برای وجود خود نیاز ندارد، چراکه وجود او ذاتی است. این آموزه ما را به درک عمیق‌تری از تثلیث هدایت می‌کند و نشان می‌دهد که خدای واحد، در ذات غیرقابل‌تقسیم خود، در سه شخص آشکار می‌شود.