ازلی و ابدی بودن خدا به معنای بی‌آغاز و بی‌پایان بودن او است. خدا از ازل وجود داشته و هیچ تاریخی برای آغاز او قابل تصور نیست. چنان‌که در مزامیر باب 90 آیه 2 می‌خوانیم: «پیش از آنکه کوه‌ها زاده شوند و زمین و جهان پدید آید، تو از ازل تا ابد خدا هستی.» همچنین در مکاشفه باب 1 آیه 8 خدا خود را «الف و یا» معرفی می‌کند، یعنی ابتدا و انتها. این به معنای حضور همیشگی و بی‌وقفه خدا در تمام زمان‌ها است.

ابدیت خدا به معنای جاودانگی و دوام مطلق اوست. او از هر پدیده زمینی مستقل است و پایان یا مرگی برای او متصور نیست. چنان‌که در اشعیا باب 57 آیه 15 آمده است: «خداوند بلندمرتبه و جاودانه که نام او قدوس است می‌گوید: من در مکان بلند و مقدس ساکنم.» این مفهوم در کتاب مقدس گاه با کلمه «سرمدی» بیان می‌شود، به معنای خدای همیشگی و پایدار (اشعیا باب 40 آیه 28؛ رومیان باب 1 آیه 20).

شناخت ازلی و ابدی بودن خدا به ما کمک می‌کند که درک بهتری از خدای تثلیث داشته باشیم. او خدایی است که فراتر از زمان، مکان و محدودیت‌های مخلوقات است، و این ویژگی‌ها بر یگانگی و عظمت او تأکید می‌کنند.