در زبان لاتین، کلمه Persona برای اشاره به “شخص” در تثلیث به‌کار می‌رفت که در اصل به نقاب یا نقشی در نمایش اشاره داشت. اما در الهیات مسیحی، این کلمه معنای فراتر از نقش پیدا کرد و به‌عنوان مترادف برای “اقنوم” تثبیت شد. اشخاص تثلیث، یعنی پدر، پسر، و روح‌القدس، از هم متمایز هستند و می‌توانند یکدیگر را با ضمیر “من”، “تو”، یا “او” خطاب کنند. بااین‌حال، این تمایز به‌معنای استقلال یا جدایی از یکدیگر نیست؛ چرا که آنها در ذات و اراده کاملاً متحد و یکی هستند. این اتحاد به معنای هم‌زیستی و سکونت درهم است که رابطه‌ای فراتر از درک انسانی ما را نشان می‌دهد.

برخلاف تفکر روزمره که شخص را به معنای یک فرد مجزا می‌داند، در آموزه تثلیث، شخص به معنای وجودی متمایز اما در ارتباط کامل با دیگر اشخاص تثلیث است. این ارتباط به گونه‌ای است که هیچ‌یک از اشخاص بدون دیگری عمل نمی‌کند و همه در ذات الهی یگانه هستند. این آموزه ممکن است برای ذهن ما پیچیده یا غیرقابل‌درک باشد، اما با ایمان می‌پذیریم که خدا در ذات خود واحد است و در عین حال سه شخص متمایز دارد. این به‌هیچ‌وجه تناقض نیست؛ بلکه بیانگر دو نگاه متفاوت به ذات الهی است: واحد بودن خدا از نظر ذات، و کثرت او از نظر اشخاص.