دعای عیسی مسیح به درگاه پدر آسمانی‌اش نشان‌دهنده رابطه جاودانه و ازلی او با پدر است، رابطه‌ای که قبل از آفرینش جهان وجود داشته و پس از تجسم او نیز ادامه یافته است. در یوحنا باب 5 آیه‌های 19 تا 27، به ویژه آیه 23، عیسی به وضوح می‌گوید که او از سوی پدر فرستاده شده است تا اراده او را به انجام برساند. این موضوع را همچنین در یوحنا باب 15 آیه 10 نیز می‌بینیم. عیسی، پسر خدا، از ازل وجود داشته و با تولد او در بیت لحم به پسر خدا تبدیل نشد. این موضوع در اشعیا باب 9 آیه 6 نیز تصریح شده است: «کودکی برای ما زاده شد، پسری به ما بخشیده شد.»

عیسی مسیح، به عنوان دومین شخص از تثلیث مقدس، همیشه با پدر و روح‌القدس در یک ذات و جوهر واحد بوده است. او در یوحنا باب 10 آیه 30 می‌گوید: «من و پدر یک هستیم.» هنگامی که او به شکل انسان درآمد، شکوه الهی خود را کنار گذاشت و صورت یک خادم را بر خود گرفت، همان‌طور که در فیلیپیان باب 2 آیه‌های 5 تا 11 نوشته شده است. عیسی به عنوان انسان، از طریق دعا به پدر، وابستگی و اطاعت کامل خود را به او نشان داد. در عبرانیان باب 5 آیه 8 می‌خوانیم که او اطاعت را از طریق رنج‌ها آموخت. دعای او نشان‌دهنده تسلیم مطلق به اراده پدر بود، حتی تا حد مصلوب شدن، همان‌طور که در متی باب 26 آیه‌های 31 تا 46 مشاهده می‌کنیم.

دعای عیسی به پدر نه‌تنها به رابطه او در تثلیث اشاره دارد، بلکه الگویی برای ما مسیحیان نیز هست. او نشان داد که حتی به عنوان انسان بی‌گناه، برای انجام اراده خداوند نیازمند دعاست. در یوحنا باب 17، عیسی در مقام کاهن اعظم، دعای خود را به درگاه پدر می‌برد و این امر سرمشقی است برای اینکه ما نیز در دعا، قدرت و هدایت از خدا بخواهیم. دعای عیسی مسیح از الوهیت او چیزی نمی‌کاهد، بلکه نمونه‌ای است از وابستگی او به پدر در اجرای نقشه نجات. برای ما نیز دعا وسیله‌ای است تا در اراده خداوند قرار بگیریم و از او قدرت و حکمت بگیریم، همان‌طور که عیسی مسیح چنین کرد.