شاخه‌های مختلف مسیحی مانند لوتری‌ها، پرسبی‌تری‌ها، باپتیست‌ها، انگلیکن‌ها و متدیست‌ها، همه بخشی از بدنه اصلی مسیحیت هستند و به اصول بنیادی ایمان مسیحی معتقدند. این شاخه‌ها بیشتر بر تفاوت‌هایی در شیوه پرستش یا جزئی مانند غسل تعمید یا نحوه اداره کلیسا مسائلی دارند. اما گروه‌هایی مانند مورمون‌ها و شاهدان یهوه به‌عنوان فرقه‌های منحرف می‌شوند، زیرا برخی اصول اساسی مسیحیت را انکار می‌کنند. پیدایش این شاخه‌ها از زمان جدایی کلیساهای شرق و غرب در سال 1054 و پس از آن، با اصلاحات در قرن شانزدهم اتفاق افتاد که باعث شد مسیحیان روش‌های خود را برای پرستش و تفسیر ایمانشان دنبال کنن.

مجموعه‌های مسیحیت بهمنظور هماهنگی با سبک‌های مختلف پرستش و تفاوت‌های فرهنگی گسترش یافته‌اند، اما همه بر محوریت مسیحیت و پیغام انجیل متحد هستند. کتاب مقدس را که مسیحیان باید در اصول اساسی ایمان متحد بمانند و جز تفاوت در سبک و روش پرستش نباید به تفرقه شود. پولس رسول نیز در اول قرنتیان هشدار می‌دهد که اختلافات نباید باعث ایجاد شکاف در کلیسا شود، بلکه مسیحیان باید در وحدت و محبت به تلاش‌کنندگان باشند. در نتیجه، شاخه‌های مسیحی می‌توانند در پرستش کمک کنند، اما هدف نهایی آن‌ها باید اتحاد و گسترش محبت خداوند باشد، نه تفرقه و جدال.