در کتاب خروج درباره ساخت یک خیمه عبادت صحبت می شود. این خیمه چیست و هم اکنون کجاست؟

خیمه عبادت محلی بود که قوم اسرائیل در زمان سفرهای بیابانی‌شان برای عبادت و قربانی استفاده می‌کردند. این خیمه به دستور خدا در کوه سینا طراحی شد (خروج 25:8-9) و کاملاً قابل حمل بود تا با حرکت قوم جابجا شود. خیمه عبادت شامل سه بخش اصلی بود: صحن (حیاط بیرونی)، قدس (قسمت اول خیمه)، و قدس‌الاقداس (قسمت داخلی‌تر و مقدس‌ترین بخش). صحن شامل مذبح قربانی و حوض برنجی بود که به ترتیب برای قربانی‌ها و تطهیر استفاده می‌شد. در قدس، چراغدان هفت‌ پایه، میز نان حضور، و مذبح بخور قرار داشت که نماد نور الهی، توجه خدا به قوم اسرائیل، و دعاهای مردم به خدا بود. در قدس‌الاقداس، صندوق عهد که شامل عصای هارون، منّ آسمانی، و لوح‌های ده فرمان بود، نگهداری می‌شد.

خیمه عبادت نه‌ تنها مکانی برای پرستش بود، بلکه نقش نمادین مهمی داشت. ورودی آن همیشه به سمت شرق قرار می‌گرفت، که برخی مفسران آن را نمادی از روی‌گردانی از پرستش خورشید می‌دانند. این خیمه، محل حضور خدا در میان قوم اسرائیل محسوب می‌شد و سالی یک بار کاهن اعظم برای کفاره گناهان قوم به قدس‌الاقداس وارد می‌شد. پس از ورود اسرائیل به سرزمین موعود، خیمه در شیلوه مستقر شد و با ساخت معبد اورشلیم در زمان سلیمان، کارکرد خیمه پایان یافت. اما پس از حمله بابلی‌ها به اورشلیم در ۵۸۶ ق.م، سرنوشت خیمه عبادت و صندوق عهد نامشخص باقی ماند و تا به امروز از آنها خبری نیست.