در کتاب مقدس، اصطلاح «پسر خدا» به معنای زاده شدن یا خلق شدن نیست، بلکه به رابطه‌ای خاص و ازلی میان پدر و پسر اشاره دارد. پسر، مولود ازلی پدر است، نه مخلوق. این به معنای برابری کامل پدر و پسر در ذات الهی است. هیچ زمانی نبوده که پسر وجود نداشته باشد. او همواره با پدر بوده و از ذات او نشأت گرفته است، بدون آنکه به معنای خلق شدن باشد.

در یوحنا باب 1 می‌خوانیم که «کلمه» با خدا بود و کلمه خدا بود. این نشان می‌دهد که پسر به‌عنوان کلمه الهی، تجلی پدر است. پسر، هویت و وجود خود را از پدر دریافت می‌کند، اما این به معنای کوچک‌تر بودن یا متفاوت بودن ذات او نیست. بلکه او از ازل با پدر در یک اتحاد کامل الهی است و تجلی پدر محسوب می‌شود.